Ik had geen zin. Het regende, ik zat lekker warm binnen. Maar ik had het beloofd. 10 dagen lang hardlopen voor een goed doel. Bovendien had ik het naar zo ongeveer iedereen die ik kende gecommuniceerd, dus er was geen weg terug. En dat was ook de bedoeling, mijn stok achter de deur! Met frisse tegenzin hees ik me dus in m’n hardloopbroek, trok de veters van mijn sportschoenen nog wat strakker en de deur achter me dicht.
De eerste stappen voelden zwaar, ik had al wat kilometers in de benen zitten van de dagen ervoor. Ik stelde mezelf gerust, “kom op, als het niet gaat dan stop je, wandel je verder. Je bent al naar buiten gestapt, kun je net zo goed een stukje rennen. En het hoeft geen 5+ kilometer te zijn vandaag, minder is ook genoeg.”
Met die gedachte liep ik verder, wetende dat niemand – inclusief ikzelf – me zou afstraffen voor een kilometer meer of minder. En weet je wat nu het mooie is, toen ik eenmaal op gang was liep ik uiteindelijk verder dan ik had verwacht. Dat ‘snelle paadje’ terug naar huis liep ik voorbij, want het ging eigenlijk best lekker. Ik was opgewarmd, mijn ademhaling stabiliseerde en elke stap die ik extra zette was een bonus.
De overeenkomst tussen hardlopen en verduurzamen
Gedurende de week ging mijn conditie erop vooruit en ik merkte zelfs dat mijn gedachten tijdens het lopen begonnen af te dwalen. Het was dat ik na zo’n 6 kilometer een verzuring in mijn liezen begon te voelen, anders had ik het voor mijn gevoel nog veel langer vol kunnen houden. Was dit nou die staat van trance, de runners high waar fanatieke lopers het vaak over hebben? Mwah, zover wil ik niet gaan, maar ik merkte wel dat ik in een soort flow kwam, waardoor mijn gedachten ook de vrije loop gingen.
En ja hoor, daar kom ik met mijn metafoor: ik zag ineens grote overeenkomsten tussen mijn hardloopactie en de uitdagingen van verduurzamen… Klinkt vast een beetje cheesy, maar hear me out!
Beweging creëert beweging
Als ik had gedacht: ik móet elke dag 10 kilometer lopen, en net zo snel als die gozer met die lange benen die me net voorbij sprintte (hij ging waarschijnlijk niet eens erg snel, maar ik gewoon erg langzaam ;p), dan was ik niet eens aan mijn tiendaagse challenge begonnen. Dan had ik de lat onmogelijk hoog voor mezelf gelegd en uiteindelijk toch maar niets gedaan. Maar dan had ik geen ruim 2300 euro opgehaald voor het goede doel, had ik al die mensen die doneerden niet in beweging gekregen.
Ik ging door een aantal fasen heen, die jij misschien wel herkent. Het heeft eigenlijk allemaal te maken met het volgen van je intuïtie.
Je hebt een groots en heldhaftig idee, iets wat echte verandering teweeg kan brengen en je droomt weg over hoe je dit aan zou kunnen pakken en wat het resultaat zou kunnen zijn.
Dan komen de bezwaren, de twijfels, zit ik wel op het juiste pad? Is dit niet raar? Niemand anders in mijn omgeving doet het, dus dan zal het wel een slecht idee zijn. Je ziet er al een beetje van af, maar toch voelt dat niet goed. Het voelt juist als een gemiste kans om niets met je ideeën te doen.
Je besluit dat angst een slechte raadgever is en tóch je eerste gevoel te volgen. Je begint je ideeën te delen, mensen reageren positief, willen met je meedoen. Je openhartigheid en intenties werken aanstekelijk.
Je bent je erg bewust van mogelijke weerstand uit je omgeving, niet iedereen zit hier op te wachten. De twijfels steken soms opnieuw de kop op: zit ik op de goede weg? Kan ik dit wel? Gaat het wel iets opleveren.
En toch ga je door. De eerste stappen zijn het zwaarst, maar hoe meer je er zet, hoe makkelijker het gaat. Je hebt je doel bereikt, meer vertrouwen in je eigen kunnen, intuïtie en in het feit dat er mensen om je heen zijn die achter je staan en in je geloven.
Dat gevoel van een idee in de praktijk brengen, dat ook nog eens boven verwachting uitpakt en wat écht van betekenis is. Dat is nou de ‘runners high’ van duurzaam ondernemerschap. De eerste stappen zijn het moeilijkst, maar als je ze eenmaal hebt gezet kom je in een flow, verandert je mindset, wil je meer doen! Het is een beetje verslavend, maar op een goede manier ;).
Tussen 7 en 17 oktober liep ik 40 kilometer hard, om geld in te zamelen voor ParkinsonNL, die onderzoek doen naar het verband tussen landbouwgif en de ziekte van Parkinson. Wil je nog doneren? Dat kan via mijn online collectebus. Natuurlijk kun je ParkinsonNL ook op andere manieren steunen. Hoe? Klik hier.
Over Lorenza van Contexxt
"De mens is de eerste soort op aarde die het is ‘gelukt’ om invloed uit te oefenen op het klimaat. Helaas niet in positieve zin. Gelukkig zijn er steeds meer mensen en ook bedrijven die zich bewust zijn van hun impact op het milieu. Ze kiezen niet voor de makkelijkste weg, wachten niet tot wet- en regelgeving duurzaam gedrag afdwingt, maar zetten concrete stappen om zelf deel uit te maken van de verandering. Deze bedrijven wil ik graag helpen om hun duurzame missie te verwezenlijken, door zichtbaar te zijn. Woord voor woord vertel ik hun duurzame verhaal, in heldere taal."
